Słomka trafiła do nas po zrzeczeniu się jej w gabinecie weterynaryjnym przez właścicieli. Powodem zrzeczenia był ogromny ropień po prawej stronie szczęki, który wymagał usunięcia. Królinka przeszła dwie operacje stomatologiczne, pierwsza z nich obejmowała usunięcie ropnia, oraz niestety całej prawej arkady żuchwy. Nie był to koniec jej problemów, ale ich naprawę trzeba było rozłożyć na przynajmniej dwa etapy, by zmiany nie były zbyt drastyczne i bolesne i dziewczyna mogła się do nich adaptować powoli. Pierwszy zabieg pozostawił Słomkę z otwartą przetoką w policzku, na początku nie goiła się najlepiej, ale z całą pewnością uszatka zasłużyła na naklejkę „dzielnego pacjenta”, na żadnym etapie leczenia nigdy nie wykazała agresji, a niezadowolenie okazywała od czasu do czasu jedynie pomrukiwaniem, wciąż cierpliwie siedząc w miejscu. Po kilku tygodniach od pierwszego zabiegu, wobec stabilizującego się stanu, zdecydowaliśmy się na następny- zabieg usunięcia dolnego siekacza,jednego problematycznego trzonowca po lewej stronie i czyszczenia zębodołów po usuniętych ostatnim razem ząbkach z prawej strony. Przy okazji udało się chirurgicznie zamknąć przetokę.

Od tamtego czasu, stan słomkowych ząbków jest już stabilny, jednak z uwagi na brak dolnego siekacza, górny będzie przerastał i wymagał korekty co około 3-4 tygodnie.

Poza tym, dziewczyna jest zdrowa, odrobaczona, zaszczepiona i zachipowana.

(Przeszła jeszcze przez odgniotki i anemię, oba problemy są jednak już wyleczone).

A jaka jest Słomka?

To przede wszystkim króliczy introwertyk. Dużo czasu spędza sama, chociaż bardzo kocha przez kratki też inne tymczasy, wylizuje im uszka, kładzie tuż obok. Wiemy, że w przeszłości miała towarzysza, z którym została rozłączona nagle, na pewno tęskni za drugim królikiem, dlatego nie powinna trafić do domu jako jedynaczka. Długo zajmuje jej poznanie swojego człowieka i ośmielanie się wobec niego- to raczej miesiące, niż tygodnie, ale pięknie ten czas oczekiwania wynagradza. Raz zaakceptowanej osobie, oddaje całe malutkie serducho, wylizuje twarz, ręce, chętnie wali zdechlaczki na kanapie obok swojego człowieka i docenia każdą ilość miziania i drapania, odwdzięczając się jęzorem. Jak każdy królik, nie lubi podnoszenia, ale chyba przez wszystkie weterynaryjne przygody, nauczyła się znosić wszelkie zabiegi ze spokojem i godnością- spokojnie można jej obciąć pazurki, podać leki, czy zrobić zastrzyk w pojedynkę, to wyjątkowo cierpliwa dziewczynka. Kuwetkowanie idzie jej względnie- mocz trafia wyłącznie do kuwety, bobki zdarza jej się jeszcze gubić w domu, ale w niewielkiej ilości. Z uwagi na osłabiony mięsień żwacza po stronie z której usunięto ropień, nie zawsze jest w stanie gryźć skutecznie pokarm. Dotychczas radziła sobie świetnie z ziołami z dużymi kawałkami, suchym granulatem, ale problemów przysparza jej rozdrabnianie siana, nawet cienkiego i przez to często z niego rezygnuje. W domu tymczaosowym jadła przez jakiś czas po prostu końską sieczkę z niską zawartością białka (bezlucernową)i z nią szło jej zdecydowanie lepiej. Żyje wolnowybiegowo i w takim trybie na pewno będzie czuć się najlepiej. Nie ma żadnych zapędów niszczycielskich, a nawet gdyby miała- siła zacisku szczęki jest tak niewielka, że raczej nie da rady pogryźć niczego twardego, problemy sprawia jej niestety już liść sałaty rzymskiej w twardszej części. To króliczy aniołek, który kiedy znika z zasięgu wzroku, to wiadomo, że gdzieś głęboko śpi, a nie knuje plan unicestwienia narożnika. To absolutny cukierek, który będzie wartością dodaną w każdym domu, który da jej przestrzeń i na nią „poczeka”